بهبود فرمانپذیری خودرو از طریق بهینه سازی هندسی و مکانیزم فرمان به کمک الگوریتم ژنتیک

کیفیت "فرمانپذیری" (handling) یک خودرو که بیانگر رفتار دینامیکی آن در حرکت بر روی مسیرهای منحنی است متاثر از ویژگیهای هندسی و عملکردی ساز و کارهای گوناگون بکار رفته در خودرو نظیر سیستم فرمان، سیستم تعلیق و سیستم ترمز می باشد. بر این اساس در طراحی هر یک از سیستمهای یاد شده باید تاثیر ویژگیهای آن سیستم در فرمانپذیری خودرو بعنوان یکی از معیارهای مهم در نظر گرفته شود. در این پژوهش ، تاثیر هندسی (و به طور مشخص مختصات اتصالات) ساز و کار دنده شانه ای بکار رفته در سیستمهای معمول فرمان بر فرمانپذیری خودرو بررسی شد و روش جدیدی برای دستیابی به بهترین کیفیت فرمانپذیری با استفاده از الگوریتمهای ژنتیک پیشنهاد شده است . بدین منظور مدل دینامیکی فرمان دنده - شانه ای با مدل دینامیکی کل خودرو تلفیق شده و پارامترهای دینامیکی و قیدهای سینماتیکی ساز و کار فرمان در مدل دینامیکی مناسبی که با استفاده از مدل خطی تایر برای بررسی فرمانپذیری خودرو انتخاب شده ادغام گردیده است . معادلاتی که به این طریق بدست می آید به ازاء ورودی پله ای به غربیلک فرمان و به کمک نرم افزار matlab حل شده و مغادیر شاخصهای فرمانپذیری خودروی مورد نظر محاسبه می گردد. در روش پیشنهادی برای یافتن مختصات مطلوب اتصالات ساز و کار فرمان از یک الگوریتم ژنتیک استفاده شده و مزایای استفاده از این روش نیز توضیح داده شده است .